เอาจริง ๆ การเขียนมันก็ยากเหมือนกันนะ หลังจากพยายามนึกมาหลายวันว่าจะเขียนเกี่ยวกับอะไรดี สุดท้ายก็คิดว่าสิ่งที่ง่ายที่สุดเวลาที่เราอยากจะเริ่มต้นทำอะไรบางอย่างก็คือจากตัวเราเองนั่นแหละ
แหะ…
เราเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนมาตั้งแต่เด็ก เราเข้าสังคมไม่เก่ง หรือพูดง่ายๆคือเราเป็น introvert โคตร ๆ โดยไม่รู้ตัว เรามีความสุขกับการอยู่ในห้องคนเดียว ทุกครั้งที่เราย้ายโรงเรียน เราก็จะร้องไห้ เพราะเราไม่ชอบการเข้าสังคมใหม่ ๆ เอาจริงมองย้อนกลับไปก็อยากให้ตัวเองมีความextrovert กว่านี้เหมือนกันนะ เผื่อจะมีเพื่อนมากกว่านี้
และเราก็มาพบเครื่องมือที่ทำให้เรามีเพื่อนมากขึ้น เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วเป็นช่วงเวลาที่เราเริ่มรู้จักโลกออนไลน์ และเทรนด์ของ MSN ก็เริ่มบูมขึ้น เรากลายเป็นนักเลงคีย์บอร์ดตัวยง
เรากล้าพิมพ์ทุกอย่างออกไปมากกว่าพูด เราชอบคุยในโลกของการแชท และเราได้เพื่อนมากมายจากโลกออนไลน์แห่งนี้ มันแปลกมากเลยที่เราสามารถคุยได้อย่างสบายใจกับคนที่เราไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำ แปลกกว่านั้นคือเด็กอายุสิบหกตอนนั้นเริ่มมีความรู้สึกชอบคนที่ไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้า… อ่านถึงตรงนี้คนเป็นพ่อแม่ก็คงแทบอยากจะเดินเข้ามาตีเด็กคนนี้ให้หยุดท่องไปในโลกออนไลน์ที่น่ากลัวนี้สักที แต่ด้วยความที่เราเป็นเด็กดื้อ และมีความมั่นใจมากว่าสิ่งที่เราทำนั้นมันโอเค เราก็เลยคุยกับคนในโลกออนไลน์มากขึ้นเรื่อย ๆ ตั้งแต่ไม่เคยเห็นหน้ากัน จนเริ่มเห็นหน้ากัน ตั้งแต่ไม่เคยพบเจอ ก็เริ่มนัดกันมาเจอ
มองกลับไปตอนนั้นเราก็อยากตีตัวเองมากเลยนะ มันอันตรายมากที่จะออกไปเจอคนที่ไม่รู้จักกันแบบนี้เลย แต่ก็เป็นโชคดีของเราจริง ๆนะที่เจอแต่คนดี ๆ
สิ่งที่แปลกมาก และเราเพิ่งมาเริ่มสังเกตเห็นตอนโตแล้ว ก็คือเราไม่เคยสนใจเพศของคนที่เราคุยด้วยหรือคนที่เรารู้สึกชอบเลยตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ เรามองทุกคนเป็นคน ๆนึง เราไม่เคยกำหนดตัวเองว่าเราจะชอบแต่ผู้ชายหรือผู้หญิง เราชอบเขาที่เป็นเขาและเขาคนนั้นก็ดันเป็นผู้หญิงมาเสมอ… สังคมไทยในตอนนั้นยังไม่เปิดรับเรื่องพวกนี้มากขนาดทุกวันนี้ด้วยซ้ำ แต่เราก็ไม่เคยรู้สึกระแคะระคายอะไรกับสิ่งที่เราเป็นอยู่เลย เพื่อนสนิทของเราตอนนั้นที่รู้เรื่องเกี่ยวกับเราทุกอย่างก็ไม่เคยแม้แต่จะทักท้วงอะไรขึ้นมาด้วยซ้ำ เราก็เป็นของเราแบบนี้มาเรื่อย ๆ เป็นเรื่องตลกมากเลย เพราะตอนเด็ก ๆ เวลาใครถามเราว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เรามักจะตอบเขาไปว่า เราเป็น “ไส้เดือน” หรือ “เราไม่มีเพศ” โดยที่เราไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำว่าสิ่งที่เราพูดอยู่มันมีอยู่จริง และเราก็สนุกกับการเป็นเรามาก ๆในตอนนั้น
จนกระทั่งวันหนึ่งเราลองเอาเรื่องพวกนี้ไปเล่าให้แม่ฟัง
แต่คำตอบที่เราได้กลับมาคือ “แน่ใจหรอ?” หรือ “เดี๋ยววันนึงหนูก็คงอยากมีแฟนเป็นผู้ชายที่ปกป้องเราได้แหละ” และนั่นทำให้เราเริ่มไม่มั่นใจในความเป็นตัวเราเอง เราก็เลยลองค้นหาตัวเองเพิ่มโดยการลองหันไปมองคนที่สังคมบอกเราว่าเราควรจะชอบ และมันก็ไม่เคยเวิร์คสำหรับเรา เราก็เลยเข้าใจตัวเองมากขึ้น ว่าสุดท้ายแล้วเราชอบคนที่ตัวตนของเขา ไม่ว่าเขาจะรูปร่างเป็นอย่างไร เพศไหน ถ้าเราชอบเขาแล้ว ก็แค่ขอให้เป็นเขา
มานั่งคิดย้อนกลับไปก็รู้สึกขอบคุณโลกออนไลน์นะ ที่ทำให้เราเห็นคนที่ตัวตนและนิสัยของเขาจริง ๆ ไม่ใช่รูปร่างภายนอก หรือเพศสภาพต่าง ๆเลย
เรารู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่าทุกคนมีสิทธิ์ที่เท่าเทียมกัน และไม่มีคำว่าเพศอีกแล้วในสังคมตอนนี้ นั่นทำให้เรามั่นใจกับการเป็น “ไส้เดือน” ของเรามากขึ้น และเราดีใจที่เราเป็นเราทุกวันนี้ เราสามารถพูดกับใครต่อใครได้อย่างเต็มปากว่าเราคือใคร ตัวตนของเราคืออะไร เรารักใครหรือชอบใครเราก็ไม่มีความกลัวว่าใครจะมาตัดสินเราอีกแล้ว เราดีใจที่ทุกวันนี้เราสามารถกลับมาเปิดใจในเรื่องพวกนี้กับครอบครัวเราได้อีกครั้งหนึ่ง และ นี่แหละคือตัวเราจริง ๆ
สำหรับใครที่อ่านมาถึงตรงนี้แล้วรู้สึกสับสนในตัวเอง เราอยากจะบอกว่า อะไรที่เราทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะ คุณจะชอบใคร เพศอะไร ไม่ต้องไปสนใจ แค่เราเป็นเราแล้วมีความสุขก็ดีมากแล้ว
สุดท้ายนี้ นี่เป็นเพียงหนึ่งด้านในชีวิตเราที่เรารู้สึกว่าเราค้นหามันเจอแล้ว ยังมีอีกหลายเรื่องที่เรายังไม่รู้จักตัวเราเองด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้น มารู้จักตัวเองไปด้วยกันกับเรานะ
สวัสดีทุกคน เราชื่อมะขาม ถึงเราจะมีแฟนเป็นผู้หญิง แต่เราก็ไม่ได้ชอบแต่ผู้หญิงนะ ถ้าแฟนเรากลายเป็นผู้ชายตอนนี้ เราก็ยังจะชอบเขาอยู่
เราคือไส้เดือนเว่ย อย่าตกใจไป นี่แหละเราเอง
ยินดีที่ได้รู้จักนะตัวฉัน
วิท เลิฟ
-mkm
